این متن رو برای نمایشگاه عکاسی رامین رضوانی نوشتم که در بهمن ماه ۹۰ در کافه گاری برگزار شد متن زیر برای کاتالوگ نمایشگاه نوشته شده:

مجموعه عکس های رامین رضوانی، در فضایی میان تنوع فرمال و انسجام معنا و ذهنیت گرایی در قالب عینی ایستاده است. هر چند تمامی فریم ها لحظاتی از طبیعت را ثبت می کنند، اما مشخصاً  نه طبیعت سوژه ی این مجموعه است و نه نگاه او به طبیعت نگاهی بازنمایانه.

 عکاس در این  مجموعه با سوبژکتیویسم درون گرای خاص خودش به رسم دیرین سنت عکاسی  ابژه های دنیای بیرون را ثبت نمی کند بلکه از طریق انتخاب کادرها گویی لنز دوربین را به سمت خود گردانده و نگاه بیننده را از بیرون به درون معطوف می کند. به نحوی که  دربرخی کادرها حتی هنرمند از سوژه مریی تر احساس می شود به عنوان مثال در فریم پنجره ی بارانی ای سوژه ی اثر،  نه منظره ی دلچسب از قطرات باران بر پشت پنجره، بلکه تنهایی عکاس به عنوان ناظر است.  این وضعیت حتی در اثر دیگر او از آسمان ابری با افقی باز و مردی تنها در یک سوم سمت راست کادر تشدید می شود.

در دیگر آثاررضوانی  از جمله  فریم هایی از تک درختان استوار یا کلاغی تک افتاده،  عکاس کوشیده است با نگاهی  کمینه گرا تنها یک عنصر را فعال نگه داشته و باقی عناصر را یا حذف کرده یا عامدانه به حاشیه براند و از این طریق حضور مولف را هر چه پررنگ تر ثبت کند.

رامین رضوانی در این مجموعه  نه خود را در مسیر نخ نمای انتزاع و فرمالیسم قرار داده و نه تلاش کرده با منعکس ساختن  المان های «مفهومی» نخ نما شده ، دست به خود نمایی بزند . او تنها خلاقانه کوشیده است تا صادقانه به زبان خود سخن بگوید .

مهسا فرهادی کیا